On Fri, 2010-09-03 at 14:18 +0200, Martin Glännhag wrote:
Konceptet är som sagt ganska kul och i vissa bitar av skildringen glänser Verne, [...]
Vid det här laget är det rätt länge sedan jag läste Hector Servadac, men jag var inte speciellt imponerad av den. Här är mina noteringar frå tidigt 1990-tal eller så:
[...] Vad jag däremot har läst så är det Vernes Hector Servadacs resor i rymden. Inte för att den var så där överväldigande bra. En komet passerar nära jorden och en liten bit av jorden slits med kometen och tar ett varv ut i solsystemets periferi. Hector Servadac åker förtvivlat runt på den nu nästan helt sjötäckta kometen. Lagom som han har hittat en vetenskapsman som kan tala om för honom vad han egentligen har hamnat på så vänder kometen in mot solsystemets mitt igen, den globala skridskobanan töar bort igen, och det hela slutar med att kometen och jorden krockar igen och alla kontinenter återställs till sin ursprungliga plats.
Lite skillnad mot alla andra Jules Verne-böcker jag läst, de brukar alltid ha något slags realism eller vad man nu ska kalla det. Inte för att jag tror att man kan skjuta iväg någon till månen med kanon, men man kan trots allt skjuta iväg någon till månen. Dessutom har Verne fyllt hela boken med sida upp och sida ner med (säkerligen korrekta) siffror om himlakroppsdiametrar, omloppstider, hastigheter, etc som gör att boken bitvis blir dödande tråkig.
Hans